Sev Be Kardeşim! (Yazan: Damla İSTANBULLU KARABULUT)
Aç gözlerini! Etrafına bir bak! Kaç kişiyi sığdırabilirsin kalbine? Hangi sevgi seni mutlu eder ya da şöyle sorayım, sevmek seni mutlu eder mi? O kadar çok sevebileceğin şey var ki şu dünyada… Ağacı, kuşu, gökyüzünü, sevdiğini, tanrıyı, evreni, kendini, tüm dünyayı… aslında önce kendini sevmekle başlar her şey. Kendinle yıldızın barışmazsa hiçbir şeyi sevmez verimli olamazsın insanoğlu… yaratılmışların en yücesi insandır (şüphesiz). O insan ki dertle de yoğurulur, mutlulukla da… Açlığı da tokluğu da tadar hayatı boyunca… Düşünsene sevmek olgusunun olmadığını. İşte o zaman yazıktır ziyandır her şey. Çünkü sevmediğin bir işte çalışsan bile o işte başarılı olamazsın. Çevrende hep sevilmeyen negatif bir insan olursun. Sokağa çıkarken yolda gördüğün esnaf eşrafına bile kıl olursan, güne 1-0 yenik başlayarak enerjini aşağıya çekersin. Şu yaşadığımız kaçıncı gün ki nefretle geçsin? Belki yarın küt diye son nefesini vereceksin… bilemezsin… işte o yüzden dolu dolu yaşamak gerekiyor.
Anın tadını çıkararak, severek, sevilerek ve bunu doyasıya yaşayarak… garantimiz yok bir an sonrasına bile.
Gençken deli çağının çılgınlığıyla, yaşlanınca pamuk saçlarını aynada tararken ki tebessümünle sev.
Sev ki anlam bulsun şu üç günlük hayatın…
Yazan: Damla İSTANBULLU KARABULUT
