BİR UMUT SESİ #DepremiUnutma (Yazan:Handan AYDIN)

6 şubatın ilk saatlerinde;

Ülkemin güneyinde, sabahın seherinde,

Toz bulutları kaplamadan hemen önce ,

Başlar konuldu yastığa, kuruldu tüm hayaller.

Yarına kuş cıvıltılarıyla uyanmayı beklerken,

Acı bir ses ile yankılandı her yer,

Sesimi duyan var mı? derken,

Sağır sultan işitti, acısını.

Karanlık sokaklarda O elem, O keder dolu ses!

Beni kurtarın nidaları çıkmış göklere

Türk, Kürt, Laz, Çerkez, Ermeni, Yahudi derken,

Toplamış, tüm dini, dili, ırkı, on bir şehre

Tek yürek tek nefes, kesildi sesler!

Bir kıpırtı bir hışırtı dahi duymak uğruna.

Her ses bir umut filiziydi,

Arama kurtarmaya.

Enkaz çevresinde yakılmış bir ateş ışığı,

Çalışan bir kepçe, bir hilti sesi,

Ambulansın telaşlı sireni,

Umudun, yardımın, inancın ta kendisi.

Umut olmazsa yaşar mı insan?

Ses olmazsa, umutlanır mı insan?

Taşır mı hiç beton yığınlarını omuzlarında?

Yavrusunun sıcaklığı olmasaydı kollarında.

Geriye beton aralarında hüzünle gülümseyen ,

Birkaç tozlanmış fotoğraf,

Tarihi yaklaşmış düğün davetiyeleri,

 Hayallerle süslü gelin çeyizleri.

Dağlanmış yürek hangisine yanalım

Anaya babaya mı?

Bacıya kardaşa mı?

Evlada mı? Yar’a mı?

Toprak koktu ana kucağı,

Viran oldu baba ocağı,

Çaresizliği iyi bilir memleket kokulu yârim

Çalacak kapım kalmadı ey ahalim

Sarılsa da yaralar, Sargıdan sızar yine kanar.

Boğum boğumdur artık Bu feryadı figanlar

Giymiş kefenini ülkem,

Ardından eller bile ağlar.

Yazan: HANDAN AYDIN

Benzer İçeriklerimiz:

Deprem nedir? Nasıl meydana gelir? Büyük İstanbul Depremi hakkında #BuGününGüncesi Yüreğinde Tut Göbeklitepe’nin Sırları Yaz Esintisi Sev Be Kardeşim!